Εξιδανίκευση και Συμβιβασμός

Δεν είχα ύπνο προχθές και κάτι έπρεπε να σκεφτώ μέχρι να νυστάξω. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι τη σχέση που πριν κάποιο (μεγάλο) διάστημα τελείωσε και γενικά ένα προς ένα τα γεγονότα που έζησα πριν κ μετά το χωρισμό αυτό, πριν και μετά τη μεγάλη φυγή. 

Αναπολούσα στιγμές πολύ όμορφες που με έκαναν να αναγνωρίσω την ευτυχία και να νιώσω την αγάπη. Ανακαλούσα όμως στη μνήμη μου κι άλλες στιγμές, που με έκαναν να νιώσω άσχημα, να μετανιώσω για πράξεις, επιλογές και αποφάσεις μου, στιγμές απογοήτευσης και βαθιάς θλίψης. Στιγμές που τα ατοπήματα του άλλου ανθρώπου με έβγαλαν εκτός ορίων, στιγμές που σκηνικά ζήλιας και εγωισμού με νευρίασαν, στιγμές που μια αδιαφορία και μια έλλειψη ενδιαφέροντος με πλήγωναν, με πονούσαν και σταδιακά με κατέστρεφαν. 

Κι όμως. Εγώ ήμουν ερωτευμένη και τα συναισθήματα μου δν άλλαξαν ποτέ! Αυτό που ένιωθα παρέμενε ίδιο, ακόμα και μετά από απαράδεκτες συμπεριφορές και επώδυνες καταστάσεις. Εγώ ένιωθα ακριβώς την ίδια εκτίμηση για το πρόσωπο αυτό, όταν περνούσε ο θυμός μου, και το αγαπούσα με την ίδια ένταση όταν ξεχνούσα τον πόνο που μου προκαλούσε. Κι όμως, παρ' όλο που οι πληγές δεν επουλώθηκαν ποτέ, εγώ νιώθω ακόμα την ίδια αγάπη και τον ίδιο θαυμασμό.

Δεν ήμουν η χαζή που δεν καταλάβαινε, ούτε η αφελής που δεν έβλεπε τι γινόταν. Εθελοτυφλούσα και συμβιβαζόμουν με μία κατάσταση που δε μου άξιζε. Παρέβλεπα όσα συνέβαιναν και τα θεωρούσα μια κατάσταση φυσιολογική, μια φάση που θα περάσει. Όμως αυτό που έκανα δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί με μία μόνο λέξη: συμβιβασμός. Συγχωρούσα και προχωρούσα σαν να μην είχε γίνει τίποτα, σαν να μη με ενοχλούσαν τα (σοβαρά) παραπτώματα. Έβλεπα τα λάθη και το επόμενο λεπτό τα διέγραφα, σαν να μην με απασχολούσαν, σαν να μην είχαν σημασία. Τα λάθη καλύπτονταν από το υπέρλαμπρο φως που εγώ έβλεπα να έρχεται από έναν άνθρωπο που απλά κυνηγούσε τα όνειρα του. Κυνηγούσα τα όνειρα του και έκανε σχέδια τα οποία δεν περιελάμβαναν εμένα. Κι αυτό δε με ενοχλούσε καθόλου αφού είχα την τιμή να είμαι μέρος της ζωής του στο παρόν. Πόσο ανόητη!

Τον κοιτούσα στα μάτια κι αυτό που έβλεπα ήταν απερίγραπτο. Αν και ήταν μάτια που με αγαπούσαν, ήταν μάτια που μου έκρυβαν μια αλήθεια. Μου χαμογελούσαν μα πίσω από αυτό, υπήρχε ένα σκοτάδι που δε με άφηνε να διακρίνω παραπέρα. Εμένα όμως δε με πτοούσε. Παρέμενα εκεί να τα κοιτάζω σαν να επρόκειτο για Θεό. Ό,τι κι αν έκανε, ό, τι κι αν έλεγε ήταν το σωστό κι εγώ θαύμαζα τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε για τα όνειρά του, αστειευόταν ή ακόμα και τον τρόπο που μιλούσε όταν νευρίαζε (όχι μαζί μου, είπαμε). Όλα φάνταζαν μαγικά. Η εξιδανίκευση είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Απλά ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ να δεις μόνο τα θετικά στοιχεία και αυτά στον ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟ βαθμό. Τα υπόλοιπα απλώς δεν υπάρχουν. 

Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί ηθελημένα υποβαλλόμαστε στο συμβιβασμό και την εξιδανίκευση; Γιατί εξιδανικέυουμε και ωραιοποιούμε τις καταστάσεις ώστε μετά να μη θέλουμε να βγούμε από αυτές ακόμα και αν μας πληγώνουν; Είναι κι αυτό μια αυτοκαταστροφική τάση που υιοθετείται μέσα στη σχέση; Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Ξέρω μόνο ότι εγώ συμβιβάστηκα για 2 χρόνια με κάτι που δε μου άξιζε, αρκέστηκα σε μια ζωή "μισή", μια καρδιά "μισή", μια αγάπη "μισή". Όλα μισά. Έμεινα με κάποιον που δε μπορούσε -ή δεν ήθελε- να μου δώσει αυτά που ζητούσα και άξιζα. Εξιδανίκευα και συμβιβαζόμουν, συμβιβαζόμουν και εξιδανίκευα. Για να μείνω μια στιγμή στο κενό, να γυρίσω στο σημείο μηδέν, να μείνω με όνειρα "μισά". Να μετανιώσω για το συμβιβασμό και για την εμμονή μου σε κάτι "μισό", να θυσιάσω τη δική μου ισορροπία στο βωμό δήθεν αληθινών και βαθέων συναισθημάτων. Γιατί με πρόφαση αυτά έμενα.

Το θέμα είναι ότι μετά από καιρό τα πράγματα αλλάζουν, και κάποιες καταστάσεις ξεπερνιούνται. Δεν ξεχνιούνται αλλά σταδιακά ξεπερνιούνται. Πλέον είμαι σε θέση να αναγνωρίσω πως αυτό που έκανα ως τώρα ήταν απλή εξιδανίκευση και όχι αντικειμενική αντιμετώπιση. Έρχεται πάντα η στιγμή που συνειδητοποιείς τα λάθη σου και ορκίζεσαι να μην τα επαναλάβεις. Αποφασίζεις λοιπόν να μην ξαναεξιδανικεύσεις κανέναν και να μην ξανασυμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από τις προσδοκίες σου. 

Τι γίνεται όμως όταν έρχεται κάτι στη ζωή σου που δεν απαιτεί κανένα συμβιβασμό και καμία εξιδανίκευση; Όταν έρχεται αυτό που πραγματικά ονειρευόσουν και ευχόσουν να έρθει; Δεν υπάρχει τίποτα που να σε χαλάει και όλα είναι τόσο τέλεια που δεν έχεις κάτι με το οποίο πρέπει να συμβιβαστείς. Είναι δύσκολο. Γιατί μοιάζει ψεύτικο, προσποιητό. Ποια να είναι η αλήθεια και πως να αντιδράσεις; να κρατήσεις τις επιφυλάξεις σου, να γίνεις δύσπιστος και καχύποπτος και να προσπαθείς να ανακαλύψεις ψεγάδια; ΄Η απλά να αφεθείς, να το ζήσεις γιατί επιτέλους είναι αυτό που σου αξίζει...;

Πόσο φοβάμαι....

"Πόσο φοβάμαι αν όλα αυτά που είσαι για μένα δε θα'σαι πια... πόσο φοβάμαι που δε μπορώ να σταματήσω το χρόνο εδώ...πόσο φοβάμαι... το ξέρω είναι κουτό......"

Πάντα μου άρεσαν αυτοί οι στίχοι. Αλλά από τότε που βρέθηκα στην κατάσταση που περιγράφουν, τους εκτιμώ αλλιώς, μιλούν στην ψυχή μου. Είναι τόσο παράξενο το συναίσθημα που νιώθεις όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως η σχέση σου παίρνει μια φθίνουσα πορεία και δεν ξέρεις ποια θα είναι η κατάληξη. Είναι ένας παράξενος φόβος που δε σε αφήνει να ησυχάσεις, Φόβος για αυτό που θα έρθει και θα σου αλλάξει τα πάντα, θα σου πάρει αυτό που αγαπάς, θα φύγει και θα σε αφήσει ερείπιο, θα σε αφήσει ψάχνοντας τρόπο να ενώσεις ξανά τα κομμάτια σου.

 Και όταν έρχεται η στιγμή που οι φόβοι σου επιβεβαιώνονται... τότε; Τότε τι κάνεις;  Τι κάνεις όταν έρχεται η στιγμή που ο μόνος άνθρωπος που σε καταλαβαίνει, που είναι εκεί για σένα, που σε έχει δει όπως κανένας άλλος... όταν αυτός ο άνθρωπος φεύγει και αφήνει πίσω του τόσες στιγμές;;; Εκεί είναι που θα δεις τον εαυτό σου να χάνει τα πάντα, να βρίσκεται ξανά στο μηδέν και να προσπαθεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες χωρίς αυτόν. Εκεί που συνειδητοποιείς ότι τελικά παρ' όλες τις προσπάθειες που έκανες, δε μπόρεσες "να σταματήσεις το χρόνο εκεί", πριν το τέλος. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συμβιβαστείς, να το αποδεχτείς και μετά από λίγο να κάνεις και πάλι την προσπάθεια σου να "σηκωθείς" και νa ξαναβρεις τον εαυτό σου. Γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο...!!

Σκέψεις...

Κι εκεί που όλα είναι καλά και νομίζεις ότι έχεις βάλει πια τα πράγματα σε μια τάξη...τσουπ! να σου πάλι και σου ξανάρχονται οι μνήμες και σε κάνουν άνω κάτω.
Κάθεσαι λοιπόν και λες στον άλλον όσα νιώθεις, ελπίζοντας πως είναι μια καλή ευκαιρία για να δώσεις ένα τέλος σιγά σιγά. Τα λες λοιπόν ακριβώς όπως τα σκέφτεσαι. Τα λες και φεύγεις. Τελος! και το πιστεύεις το τέλος που λες! Και ακολουθεί ένας μήνας περίεργος. Από τη μία είναι τόσο ωραίο που αποδεσμεύτηκες από όσα σε βάραιναν, νιώθεις τόσο καλά που τα έβγαλες από μέσα σου! Θεωρείς πως πραγματικά δε χρειάζεται να ξανασυναντήσεις το πρόσωπο αυτό γιατί ακόμα και τους ανοιχτούς σας λογαριασμούς φρόντισες τόσο καλά να τους κλείσεις. Δε θα ξαναμιλήσουμε, λες, και αφοσιώνεσαι σε άλλα πράγματα: σχολή, φίλοι, οικογένεια, γυμναστήριο. Και κάπως ηρεμείς. Και διαδίδεις σε όλους τους φίλους πως δε σε νοιάζει καθόλου, δεν το σκέφτεσαι ούτε λίγο, δε σε απασχολεί το θέμα βρε παιδί μου.
Και μια ωραία μέρα, που όλα είναι πραγματικά τόσο ωραία και έχουν πάει όπως τα ήθελες, αυτή λοιπόν τη μέρα σπάει ο εξ'απο'δω το πόδι του και μπαίνεις φεισμπουκ! Τι το'θελες; αλλά που να το ξέρεις και εσύ! Μπαινείς λοιπόν και μαθαίνεις πως σκέφτεται "κάποια μάτια". Και όχι απλώς τα σκέφτεται, αλλά τα αγαπάει κιόλας! (Άτιμες κρητικές μαντινάδες!) Για μια στιγμή μια σκέψη κάπως σε κάνει να χαμογελάσεις, να έχεις μια μικρή, τόση δα ελπιδούλα (μήπως μωρέ λέει για τα δικά σου, που ομολογουμένως πάντα του άρεσαν; μήπως ένας μήνας απομόνωσης του έκανε καλό, σκέφτηκε όσα του είπες και μετάνιωσε που σε άφησε να φύγεις αμαχητί; Μήπωςςςς;) Μετά βέβαια έρχεται η ώρα να αποχαιρετίσεις αυτή τη σκέψη γιατί ο άνθρωπος κάτι άλλο θα σκέφτεται!
Και μέσα απ'όλη αυτή τη διαδικασία με το να αναρωτιέσαι και να ξεαναρωτιέσαι, ποιο το αποτέλεσμα; Ποιο άλλο;; Σου χαλάει ό,τι είχες φτιάξει όλον αυτόν τον καιρό! Σε κάνει να τον ξανασκέφτεσαι! Να γυρίζεις το χρόνο πίσω... Και το χειρότερο;; Ενώ ήσουν τόσο σίγουρη πως το να του πεις όσα του είπες ήταν η σωστότερη κίνηση, τώρα μετανιώνεις και γι'αυτό! Αφού αποφάσισες να κλείσεις τον κύκλο, τώρα δεν έχει γυρισμό. Πάει! Να γυρίσεις να του πεις τί πάλι; Με τι μούτρα να γυρίσεις και πως να μη νιώσεις εκτεθειμένη όταν πλέον ξέρει Α Κ Ρ Ι Β Ω Σ τι σκέφτεσαι κάθε φορά που τον βλέπεις; Ε; Πως;;
Και μετά το σκέφτεσαι ξανά και ξανά... Δεν έπρεπε να τα πεις όλα αυτά... δεν έπρεπε να κλείσεις μόνη σου τον κύκλο, γιατί που ξέρεις; μπορεί να υπήρχε και συνέχεια αν αποφάσιζες να μην πεις τίποτα.
Και μετά, ανοίγεις λίγο τα μάτια σου, σηκώνεσαι και απο το ροζ σου συννεφάκι, βλέπεις και λίγο πιο ρεαλιστικά τα πράγματα και καταλήγεις : " Βρε δε γαμιέται! Καλά έκανα και τον έκλεισα τον κύκλο γαμώτο! Να περίμενα δηλαδή τί; Πόσο ακόμα; ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΑ! ΤΕΛΟΣ!"

Και έτσι νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου, τουλάχιστον έκανες αυτό που σου έλεγε η καρδιά σου εκείνη τη στιγμή, και "κλείνοντας τον κύκλο" προστάτευσες και τον εαυτό σου από ό,τι θα ερχόταν στο μέλλον και θα σε πλήγωνε ξανά! Καλύτερα και πάλι καλύτερα!!!!!

Αν μ'αγαπάς...

"Γιατί η αγάπη τελειώνει κι αρχίζει με σένα... έχει μάτια το φως απ'το δικό σου το βλέμμα... όπου αλλού κι αν κοιτάξω απλά δεν υπάρχει, σε σένα αρχίζει και τελειώνει η αγάπη.."


Λένε ότι την πρώτη αγάπη δεν την ξεχνάς ποτέ. Επίσης λένε ότι όταν αγαπάς κάποιον απλώς το ξέρεις, δεν αναρωτιέσαι. Έτσι κι εγώ...την πρώτη φορά που είπα σ'αγαπάω σε κάποιον δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Την πρώτη εκείνη φορά το είπα αυθόρμητα, δεν το σκέφτηκα, το ένιωθα. Κι ακόμα νιώθω το ίδιο πράγμα όταν σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή. Δεν είναι μαγικό να μπορείς να το λες; Και να ξέρεις ότι το εννοείς; Και να μη σε νοιάζει η απάντηση. Κι όμως η απάντηση έρχεται και είναι ακόμα καλύτερη από αυτή που φαντάζεσαι. Χαίρεσαι, πανηγυρίζεις και είσαι σίγουρη γι'αυτό το "πάντα" που ακούς. Και το πιστεύεις. Και το περιμένεις. Και αυτό δεν έρχεται ποτέ... Το "πάντα" που κάποτε πίστεψες, τώρα γίνεται "ποτέ". Βέβαια στη ζωή "never say never"! Αλλά κάποιες φορές όταν κάτι τελειώνει, τελειώνει. Κι εκεί προτιμάς να φύγεις όσο κι αν πονάει. Απλά γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ. Κάποιες φορές είναι αναγκαίο να ακολουθείς το "πρέπει" και όχι το "θέλω" σου. 

"Μα είναι στιγμές που σ' έχω ανάγκη κι άλλες στιγμές που σε μισώ..."

Ίσως ο τίτλος τα λέει όλα κι ίσως πραγματικά δε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις την αγάπη μέσα σου να γίνεται μίσος. Κάποτε μια φίλη μου μου είπε "Αγαπούσα τον τάδε, αλλά μετά απ' όσα έγιναν, απλά τον μισώ!" Και εγώ της απάντησα: " Αυτό που λες απλά δε γίνεται! Δεν πιστεύω σ'αυτό! Από τη στιγμή που θα αγαπήσεις κάποιον, πως γίνεται να τον μισήσεις μετά;" Και πραγματικά ήμουν πολύ απόλυτη. Γιατί, για να φτάσει κάποιος στο σημείο να σε κάνει να τον αγαπήσεις, σημαίνει ότι έχει πολλά χαρακτηριστικά που όχι απλά σου αρέσουν, αλλά σε γεμίζουν εσένα σαν άνθρωπο, σου δίνουν ζωή. Και κάπως έτσι ορίζω εγώ την αγάπη (κι αλλιώς αλλά δεν είναι της παρούσης). Αν λοιπόν ο άνθρωπος αυτός συγκεντρώνει όλα αυτά και εσύ τον αγαπάς, πως ΑΥΤΟ θα μπορέσει να μετατραπεί στο πιο αποτρόπαιο και άσχημο συναίσθημα, το μίσος; Πώς είναι δυνατόν να μισήσεις τον άνθρωπο που αγάπησες; Ό,τι κι αν σου κάνει, η αγάπη σου γι'αυτόν δε θα πεθάνει ποτέ. 

Και τα πιστεύω όλα αυτά που λέω. "Ο στίχος, τότε;" θα μου πεις. Ο στίχος.... μμμ... ο στίχος λοιπόν περιγράφει κάτι τέτοιο στο περίπου. Πραγματικά είναι στιγμές που έχεις τόση πολλή ανάγκη τον άλλον. Να τον ακούσεις, να τον δεις. Κι αν δεν τον ακούσεις, να σ'ακούσει εκείνος. Έχεις ανάγκη να του μιλήσεις, να του πεις...οτιδήποτε. Και έχω παρατηρήσει ότι κάθε μα κάθε φορά που δεν είμαι καλά (ψυχολογικά ή σωματικά) έναν άνθρωπο έχω ανάγκη. Μόνο έναν. Γιατί γίνεται αυτό; Πάντως η ανάγκη αυτή είναι ακατανίκητη,όλο σου το σώμα αναζητά την παρουσία του. 

Κι άλλες στιγμές που νιώθεις κάτι σαν...σαν μια απέχθεια ναι. Μα δεν είναι μίσος.Είναι απλά ο πόνος απ'τις πληγές σου που σε κάνει να νιώθεις έτσι... Δε μισείς, απλά πονάς και θυμώνεις. Και η απόδειξη ότι δε μισείς είναι ότι αν αφήσεις το συναίσθημα της στιγμής να ξεθυμάνει, αυτό περνάει... χάνεται, ξεχνιέται. Κι επιστρέφει η αγάπη, σε όποια μορφή κι αν είναι αυτή. 

Γιατί απλά, ένας άνθρωπος που έχει σημαδέψει κατά κάποιο τρόπο μια περίοδο της ζωής μας, είναι ανάγκη και είναι πληγή.