Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Είμαι μόνη μου στο σπίτι. Πήγα μια βόλτα νωρίτερα αλλά γύρισα νωρίς. Βαρέθηκα να κάθομαι στην tv και είπα να ανοίξω το pc. Για κανένα 2ωρο χάζεψα από'δω και απο' κει στο facebook,  απάντησα σε ένα mail, έπαιξα ένα παιχνίδι. Βαρέθηκα και πάλι. Άρχισα να ψάχνω ένα βίντεο στα αρχεία μου. Τυχαία βρέθηκα σ' ένα δικό σου βίντεο, σ'αυτό που τραγουδάς... κι είσαι τόσο αστείος. :)
Στη συνέχεια ανοίγω το φάκελο με τις φωτογραφίες σου. Ο Κώστας που γνώρισα. Πριν από 2μιση  χρόνια ακριβώς.  Στα ηχεία παίζει η μουσική σου. Τα τραγούδια που ακούγαμε, τα τραγούδια που με έμαθες να ακούω, τα τραγούδια που αγάπησα. Αυτά τα ίδια παίζουν στο playlist μου τα 2 τελευταία χρόνια και δε διαμαρτύρομαι, δεν τα βαριέμαι. Είναι ο μόνος τρόπος να έρθω κοντά σου, να είμαι εκεί. Ο μόνος τρόπος να μπω για λίγο στη ζωή σου, αυτό που δεν κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω.
Μένω πίσω και το ξέρω. Όλα είναι στάσιμα από εκείνη τη μέρα. Τίποτα δεν προχωράει όπως πρέπει. Οι προσπάθειες γίνονται, και η ζωή φυσικά προχωράει, όλα τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα. Όμως δεν υπάρχει καμία εξέλιξη. Δε μπορώ ακόμα να αφήσω πίσω όσα έγιναν, όσα ένιωσα και αυτά τα λίγα που πήρα πίσω. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου