Είμαι μόνη μου στο σπίτι. Πήγα μια βόλτα νωρίτερα αλλά γύρισα νωρίς. Βαρέθηκα να κάθομαι στην tv και είπα να ανοίξω το pc. Για κανένα 2ωρο χάζεψα από'δω και απο' κει στο facebook,  απάντησα σε ένα mail, έπαιξα ένα παιχνίδι. Βαρέθηκα και πάλι. Άρχισα να ψάχνω ένα βίντεο στα αρχεία μου. Τυχαία βρέθηκα σ' ένα δικό σου βίντεο, σ'αυτό που τραγουδάς... κι είσαι τόσο αστείος. :)
Στη συνέχεια ανοίγω το φάκελο με τις φωτογραφίες σου. Ο Κώστας που γνώρισα. Πριν από 2μιση  χρόνια ακριβώς.  Στα ηχεία παίζει η μουσική σου. Τα τραγούδια που ακούγαμε, τα τραγούδια που με έμαθες να ακούω, τα τραγούδια που αγάπησα. Αυτά τα ίδια παίζουν στο playlist μου τα 2 τελευταία χρόνια και δε διαμαρτύρομαι, δεν τα βαριέμαι. Είναι ο μόνος τρόπος να έρθω κοντά σου, να είμαι εκεί. Ο μόνος τρόπος να μπω για λίγο στη ζωή σου, αυτό που δεν κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω.
Μένω πίσω και το ξέρω. Όλα είναι στάσιμα από εκείνη τη μέρα. Τίποτα δεν προχωράει όπως πρέπει. Οι προσπάθειες γίνονται, και η ζωή φυσικά προχωράει, όλα τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα. Όμως δεν υπάρχει καμία εξέλιξη. Δε μπορώ ακόμα να αφήσω πίσω όσα έγιναν, όσα ένιωσα και αυτά τα λίγα που πήρα πίσω. 

"Τα όμορφα, τα μαγικά, τα παραμυθένια...

...δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία μας",θα μπορούσα να πω. Ρεαλιστικό. Αλλά και απαισιόδοξο. Οπότε καλύτερα να πω ότι "Τα όμορφα τα μαγικά και τα παραμυθένια κρατούν λίγο και περνούν στο παρελθόν για πάντα". Τις όμορφες στιγμές πρέπει να τις ζούμε με πάθος και ένταση, γιατί αν τύχει και περάσουν, μετά ούτε μπορείς ούτε και πρέπει να προσπαθήσεις να τις ξαναζήσεις. Γιατί τότε χάνουν τη μαγεία τους.

Πριν από ένα μήνα αναρωτιόμουν αν είναι αληθινά τα όσα ζω και αν είναι δυνατόν κάτι τόσο τέλειο να συμβαίνει όντως. Τώρα δεν αναρωτιέμαι πια. Αναρωτήθηκα για 3 μέρες, για μία βδομάδα. Μετά έπαψα να παιδεύω το μυαλό μου και αποφάσισα να αφήσω τις μαγικές στιγμές που έζησα να περάσουν στο παρελθόν.

 Δεν ξέρω αν ήμουν πολύ αφελής που πίστεψα ότι ήρθε κάτι το οποίο δε χρειάστηκε καν να εξιδανικεύσω μιας και ήταν από μόνο του τόσο ιδανικό... δεν ξέρω αν ήμουν υπερβολικά ευκολόπιστη. Ξέρω ότι στο τέλος έφαγα τα μούτρα μου και αυτό μου άλλαξε όλο τον κόσμο στον οποίο ζούσα ως τώρα. Κατέρρευσε ναι. Αλλά τουλάχιστον βλέπω τον κόσμο όπως είναι, χωρίς ροζ φιογκάκια και όνειρα. Έχασα την εμπιστοσύνη μου σε όλα και δύσκολα θα την ξαναβρώ. Δε με πειράζει. Τουλάχιστον τώρα θα μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου.

Κάποια πράγματα καλύτερα να μην ξεκινάνε καθόλου...

Γράφω και ας ξέρω πως κανείς δεν θα το διαβάσει. Απλά είναι ένας τρόπος να βγάλεις όλα αυτά από μέσα σου. Όσα σκέφτεσαι, σε προβληματίζουν, σε στεναχωρούν, σε χαλάνε.

Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο παράξενα όντα; Γιατί δεν ξέρουν τι θέλουν; Γιατί κάνουν πράγματα χωρίς να τα σκεφτούν;

Το Ορέστης είναι το αγαπημένο μου όνομα. Και είναι τόσο σπάνιο. Με την κολλητή μου πάντα ονειρευόμασταν να έχουμε να διηγούμαστε μια ιστορία με έναν Ορέστη, να γνωρίσουμε κάποιον Ορέστη και να μιλάμε γι'αυτόν. Χαζό. Όπως πολλά εφηβικά όνειρα.

Ο "δικός μου" Ορέστης ήρθε εντελώς τυχαία, σε μια περίοδο που δεν έψαχνα τίποτα γιατί είχα βαρεθεί. Είχα κουραστεί από άθλιους τύπους που ήθελαν να κάνουμε sex από το δεύτερο ραντεβού, ή ήθελαν να κάνουν τηλεφωνικό sex μαζί μου επειδή ήταν στο στρατό ή είχαν καιρό να βρουν κοπέλα. Με είχαν κουράσει αυτοί οι παρακμιακοί τύποι, και μια και μόνο τέτοιους είχα την τύχη να γνωρίζω μέχρι τώρα είχα σταματήσει να ασχολούμαι. Είχα βρει την ηρεμία μου. Είχα ένα πρόγραμμα στη ζωή μου και μια ισορροπία πρωτοφανή. Πήγαινα στη σχολή μου, έψαχνα για καινούρια hobby, έκανα όνειρα για καλοκαιρινές διακοπές με τις φίλες μου. Γενικά είχα αρχίσει να βρίσκω την ταυτότητα μου μετά από έναν πολύ επώδυνο χωρισμό και πολλές γνωριμίες με τους προαναφερθέντες παρακμιακούς.  Και κάπου εκεί γνώρισα τον Ορέστη.

Στην αρχή ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό κάτι παραπάνω από το " Ωραίο όνομα!". Σιγά σιγά όμως ο Ορέστης άρχισε να με κερδίζει με έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο. Ο τρόπος που μιλούσε, οι λέξεις που χρησιμοποιούσε για να μου απευθύνει το λόγο, τα όσα έλεγε για τον εαυτό του. Το ότι δε με ξεχνούσε και νοιαζόταν για μένα. Όλα αυτά σιγά σιγά με έκαναν να χαμογελάω σε κάθε του μήνυμα και να εθίζομαι όλο και πιο πολύ σε αυτή την επικοινωνία μας. Εμφανισιακά δεν είναι το πρότυπό μου, όμως έχει όλα τα άλλα χαρακτηριστικά που μου αρέσουν. Αφού είχα φτάσει στο σημείο να είμαι καχύποπτη και να νομίζω πως κάποιος γνωστός τον έχει βάλει να μου λέει όσα θέλω να ακούσω και να μου αφιερώνει τα τραγούδια που λατρεύω. Πόσο τέλειος πια;

Μόνο που όλα τα πράγματα είναι τέλεια στην αρχή. Μετά από λίγο κάτι χαλάει, κάτι μέσα σου σπάει και ξενερώνεις. Έτσι το έπαθα και εγώ. Έπεσα απότομα από το συννεφάκι στο οποίο με ανέβασε ο Ορέστης. Γιατί δεν ανέβηκα μόνη μου και το ξέρω καλά! Εγώ δεν είχα καμία διάθεση για έρωτες και παιχνιδάκια αυτόν τον καιρό. Ήμουν λίγο στον δικό μου κόσμο, είχα βρει άλλους τρόπους να γεμίζω τη ζωή μου όπως είπα και παραπάνω. Εκείνος με έβαλε σε αυτή τη διαδικασία, με έκανε να τον σκέφτομαι, με έφερε κοντά του με έναν τρόπο που με ενθουσίασε. Το ερώτημα μου είναι γιατί να τα κάνει κάποιος όλα αυτά όταν δεν είναι σίγουρος; Αν δεν είσαι 100% σίγουρος να ξεκινήσεις κάτι, καλύτερα να μην το ξεκινήσεις καθόλου. Όχι να πάρεις και άλλον έναν άνθρωπο στο λαιμό σου. Δε γουστάρω να μπαίνει ο καθένας στη ζωή μου, να μου την αναστατώνει, να μου χαλάει τις ισορροπίες μου και τις συνήθειες μου, για να βγει μετά από λίγο σαν κύριος! Δε γουστάρω να έρχεται και να φεύγει όποτε θέλει αυτός, ούτε και να παίζει απλά για να γεμίσει το χρόνο του.

Και κάπως έτσι είναι που χάνεται η εμπιστοσύνη. Γιατί όταν έβγαινα με τους παρακμιακούς τύπους που με ήθελαν για το sex έφευγα με αξιοπρέπεια επειδή ήξερα ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα και ότι θα βρω αυτό που αξίζω. Όταν όμως έβγαινα με αυτόν που νόμιζα πως μου άξιζε, απλά απογοητεύτηκα και έχασα την εμπιστοσύνη μου. Γιατί σε τι να ελπίζω πλέον;;;