Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Είμαι μόνη μου στο σπίτι. Πήγα μια βόλτα νωρίτερα αλλά γύρισα νωρίς. Βαρέθηκα να κάθομαι στην tv και είπα να ανοίξω το pc. Για κανένα 2ωρο χάζεψα από'δω και απο' κει στο facebook,  απάντησα σε ένα mail, έπαιξα ένα παιχνίδι. Βαρέθηκα και πάλι. Άρχισα να ψάχνω ένα βίντεο στα αρχεία μου. Τυχαία βρέθηκα σ' ένα δικό σου βίντεο, σ'αυτό που τραγουδάς... κι είσαι τόσο αστείος. :)
Στη συνέχεια ανοίγω το φάκελο με τις φωτογραφίες σου. Ο Κώστας που γνώρισα. Πριν από 2μιση  χρόνια ακριβώς.  Στα ηχεία παίζει η μουσική σου. Τα τραγούδια που ακούγαμε, τα τραγούδια που με έμαθες να ακούω, τα τραγούδια που αγάπησα. Αυτά τα ίδια παίζουν στο playlist μου τα 2 τελευταία χρόνια και δε διαμαρτύρομαι, δεν τα βαριέμαι. Είναι ο μόνος τρόπος να έρθω κοντά σου, να είμαι εκεί. Ο μόνος τρόπος να μπω για λίγο στη ζωή σου, αυτό που δεν κατάφερα ποτέ να ολοκληρώσω.
Μένω πίσω και το ξέρω. Όλα είναι στάσιμα από εκείνη τη μέρα. Τίποτα δεν προχωράει όπως πρέπει. Οι προσπάθειες γίνονται, και η ζωή φυσικά προχωράει, όλα τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα. Όμως δεν υπάρχει καμία εξέλιξη. Δε μπορώ ακόμα να αφήσω πίσω όσα έγιναν, όσα ένιωσα και αυτά τα λίγα που πήρα πίσω. 

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

"Τα όμορφα, τα μαγικά, τα παραμυθένια...

...δεν υπάρχουν παρά μόνο στη φαντασία μας",θα μπορούσα να πω. Ρεαλιστικό. Αλλά και απαισιόδοξο. Οπότε καλύτερα να πω ότι "Τα όμορφα τα μαγικά και τα παραμυθένια κρατούν λίγο και περνούν στο παρελθόν για πάντα". Τις όμορφες στιγμές πρέπει να τις ζούμε με πάθος και ένταση, γιατί αν τύχει και περάσουν, μετά ούτε μπορείς ούτε και πρέπει να προσπαθήσεις να τις ξαναζήσεις. Γιατί τότε χάνουν τη μαγεία τους.

Πριν από ένα μήνα αναρωτιόμουν αν είναι αληθινά τα όσα ζω και αν είναι δυνατόν κάτι τόσο τέλειο να συμβαίνει όντως. Τώρα δεν αναρωτιέμαι πια. Αναρωτήθηκα για 3 μέρες, για μία βδομάδα. Μετά έπαψα να παιδεύω το μυαλό μου και αποφάσισα να αφήσω τις μαγικές στιγμές που έζησα να περάσουν στο παρελθόν.

 Δεν ξέρω αν ήμουν πολύ αφελής που πίστεψα ότι ήρθε κάτι το οποίο δε χρειάστηκε καν να εξιδανικεύσω μιας και ήταν από μόνο του τόσο ιδανικό... δεν ξέρω αν ήμουν υπερβολικά ευκολόπιστη. Ξέρω ότι στο τέλος έφαγα τα μούτρα μου και αυτό μου άλλαξε όλο τον κόσμο στον οποίο ζούσα ως τώρα. Κατέρρευσε ναι. Αλλά τουλάχιστον βλέπω τον κόσμο όπως είναι, χωρίς ροζ φιογκάκια και όνειρα. Έχασα την εμπιστοσύνη μου σε όλα και δύσκολα θα την ξαναβρώ. Δε με πειράζει. Τουλάχιστον τώρα θα μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου.







Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Κάποια πράγματα καλύτερα να μην ξεκινάνε καθόλου...

Γράφω και ας ξέρω πως κανείς δεν θα το διαβάσει. Απλά είναι ένας τρόπος να βγάλεις όλα αυτά από μέσα σου. Όσα σκέφτεσαι, σε προβληματίζουν, σε στεναχωρούν, σε χαλάνε.

Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο παράξενα όντα; Γιατί δεν ξέρουν τι θέλουν; Γιατί κάνουν πράγματα χωρίς να τα σκεφτούν;

Το Ορέστης είναι το αγαπημένο μου όνομα. Και είναι τόσο σπάνιο. Με την κολλητή μου πάντα ονειρευόμασταν να έχουμε να διηγούμαστε μια ιστορία με έναν Ορέστη, να γνωρίσουμε κάποιον Ορέστη και να μιλάμε γι'αυτόν. Χαζό. Όπως πολλά εφηβικά όνειρα.

Ο "δικός μου" Ορέστης ήρθε εντελώς τυχαία, σε μια περίοδο που δεν έψαχνα τίποτα γιατί είχα βαρεθεί. Είχα κουραστεί από άθλιους τύπους που ήθελαν να κάνουμε sex από το δεύτερο ραντεβού, ή ήθελαν να κάνουν τηλεφωνικό sex μαζί μου επειδή ήταν στο στρατό ή είχαν καιρό να βρουν κοπέλα. Με είχαν κουράσει αυτοί οι παρακμιακοί τύποι, και μια και μόνο τέτοιους είχα την τύχη να γνωρίζω μέχρι τώρα είχα σταματήσει να ασχολούμαι. Είχα βρει την ηρεμία μου. Είχα ένα πρόγραμμα στη ζωή μου και μια ισορροπία πρωτοφανή. Πήγαινα στη σχολή μου, έψαχνα για καινούρια hobby, έκανα όνειρα για καλοκαιρινές διακοπές με τις φίλες μου. Γενικά είχα αρχίσει να βρίσκω την ταυτότητα μου μετά από έναν πολύ επώδυνο χωρισμό και πολλές γνωριμίες με τους προαναφερθέντες παρακμιακούς.  Και κάπου εκεί γνώρισα τον Ορέστη.

Στην αρχή ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό κάτι παραπάνω από το " Ωραίο όνομα!". Σιγά σιγά όμως ο Ορέστης άρχισε να με κερδίζει με έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο. Ο τρόπος που μιλούσε, οι λέξεις που χρησιμοποιούσε για να μου απευθύνει το λόγο, τα όσα έλεγε για τον εαυτό του. Το ότι δε με ξεχνούσε και νοιαζόταν για μένα. Όλα αυτά σιγά σιγά με έκαναν να χαμογελάω σε κάθε του μήνυμα και να εθίζομαι όλο και πιο πολύ σε αυτή την επικοινωνία μας. Εμφανισιακά δεν είναι το πρότυπό μου, όμως έχει όλα τα άλλα χαρακτηριστικά που μου αρέσουν. Αφού είχα φτάσει στο σημείο να είμαι καχύποπτη και να νομίζω πως κάποιος γνωστός τον έχει βάλει να μου λέει όσα θέλω να ακούσω και να μου αφιερώνει τα τραγούδια που λατρεύω. Πόσο τέλειος πια;

Μόνο που όλα τα πράγματα είναι τέλεια στην αρχή. Μετά από λίγο κάτι χαλάει, κάτι μέσα σου σπάει και ξενερώνεις. Έτσι το έπαθα και εγώ. Έπεσα απότομα από το συννεφάκι στο οποίο με ανέβασε ο Ορέστης. Γιατί δεν ανέβηκα μόνη μου και το ξέρω καλά! Εγώ δεν είχα καμία διάθεση για έρωτες και παιχνιδάκια αυτόν τον καιρό. Ήμουν λίγο στον δικό μου κόσμο, είχα βρει άλλους τρόπους να γεμίζω τη ζωή μου όπως είπα και παραπάνω. Εκείνος με έβαλε σε αυτή τη διαδικασία, με έκανε να τον σκέφτομαι, με έφερε κοντά του με έναν τρόπο που με ενθουσίασε. Το ερώτημα μου είναι γιατί να τα κάνει κάποιος όλα αυτά όταν δεν είναι σίγουρος; Αν δεν είσαι 100% σίγουρος να ξεκινήσεις κάτι, καλύτερα να μην το ξεκινήσεις καθόλου. Όχι να πάρεις και άλλον έναν άνθρωπο στο λαιμό σου. Δε γουστάρω να μπαίνει ο καθένας στη ζωή μου, να μου την αναστατώνει, να μου χαλάει τις ισορροπίες μου και τις συνήθειες μου, για να βγει μετά από λίγο σαν κύριος! Δε γουστάρω να έρχεται και να φεύγει όποτε θέλει αυτός, ούτε και να παίζει απλά για να γεμίσει το χρόνο του.

Και κάπως έτσι είναι που χάνεται η εμπιστοσύνη. Γιατί όταν έβγαινα με τους παρακμιακούς τύπους που με ήθελαν για το sex έφευγα με αξιοπρέπεια επειδή ήξερα ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα και ότι θα βρω αυτό που αξίζω. Όταν όμως έβγαινα με αυτόν που νόμιζα πως μου άξιζε, απλά απογοητεύτηκα και έχασα την εμπιστοσύνη μου. Γιατί σε τι να ελπίζω πλέον;;;




Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Εξιδανίκευση και Συμβιβασμός

Δεν είχα ύπνο προχθές και κάτι έπρεπε να σκεφτώ μέχρι να νυστάξω. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι τη σχέση που πριν κάποιο (μεγάλο) διάστημα τελείωσε και γενικά ένα προς ένα τα γεγονότα που έζησα πριν κ μετά το χωρισμό αυτό, πριν και μετά τη μεγάλη φυγή. 

Αναπολούσα στιγμές πολύ όμορφες που με έκαναν να αναγνωρίσω την ευτυχία και να νιώσω την αγάπη. Ανακαλούσα όμως στη μνήμη μου κι άλλες στιγμές, που με έκαναν να νιώσω άσχημα, να μετανιώσω για πράξεις, επιλογές και αποφάσεις μου, στιγμές απογοήτευσης και βαθιάς θλίψης. Στιγμές που τα ατοπήματα του άλλου ανθρώπου με έβγαλαν εκτός ορίων, στιγμές που σκηνικά ζήλιας και εγωισμού με νευρίασαν, στιγμές που μια αδιαφορία και μια έλλειψη ενδιαφέροντος με πλήγωναν, με πονούσαν και σταδιακά με κατέστρεφαν. 

Κι όμως. Εγώ ήμουν ερωτευμένη και τα συναισθήματα μου δν άλλαξαν ποτέ! Αυτό που ένιωθα παρέμενε ίδιο, ακόμα και μετά από απαράδεκτες συμπεριφορές και επώδυνες καταστάσεις. Εγώ ένιωθα ακριβώς την ίδια εκτίμηση για το πρόσωπο αυτό, όταν περνούσε ο θυμός μου, και το αγαπούσα με την ίδια ένταση όταν ξεχνούσα τον πόνο που μου προκαλούσε. Κι όμως, παρ' όλο που οι πληγές δεν επουλώθηκαν ποτέ, εγώ νιώθω ακόμα την ίδια αγάπη και τον ίδιο θαυμασμό.

Δεν ήμουν η χαζή που δεν καταλάβαινε, ούτε η αφελής που δεν έβλεπε τι γινόταν. Εθελοτυφλούσα και συμβιβαζόμουν με μία κατάσταση που δε μου άξιζε. Παρέβλεπα όσα συνέβαιναν και τα θεωρούσα μια κατάσταση φυσιολογική, μια φάση που θα περάσει. Όμως αυτό που έκανα δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί με μία μόνο λέξη: συμβιβασμός. Συγχωρούσα και προχωρούσα σαν να μην είχε γίνει τίποτα, σαν να μη με ενοχλούσαν τα (σοβαρά) παραπτώματα. Έβλεπα τα λάθη και το επόμενο λεπτό τα διέγραφα, σαν να μην με απασχολούσαν, σαν να μην είχαν σημασία. Τα λάθη καλύπτονταν από το υπέρλαμπρο φως που εγώ έβλεπα να έρχεται από έναν άνθρωπο που απλά κυνηγούσε τα όνειρα του. Κυνηγούσα τα όνειρα του και έκανε σχέδια τα οποία δεν περιελάμβαναν εμένα. Κι αυτό δε με ενοχλούσε καθόλου αφού είχα την τιμή να είμαι μέρος της ζωής του στο παρόν. Πόσο ανόητη!

Τον κοιτούσα στα μάτια κι αυτό που έβλεπα ήταν απερίγραπτο. Αν και ήταν μάτια που με αγαπούσαν, ήταν μάτια που μου έκρυβαν μια αλήθεια. Μου χαμογελούσαν μα πίσω από αυτό, υπήρχε ένα σκοτάδι που δε με άφηνε να διακρίνω παραπέρα. Εμένα όμως δε με πτοούσε. Παρέμενα εκεί να τα κοιτάζω σαν να επρόκειτο για Θεό. Ό,τι κι αν έκανε, ό, τι κι αν έλεγε ήταν το σωστό κι εγώ θαύμαζα τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε για τα όνειρά του, αστειευόταν ή ακόμα και τον τρόπο που μιλούσε όταν νευρίαζε (όχι μαζί μου, είπαμε). Όλα φάνταζαν μαγικά. Η εξιδανίκευση είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Απλά ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ να δεις μόνο τα θετικά στοιχεία και αυτά στον ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟ βαθμό. Τα υπόλοιπα απλώς δεν υπάρχουν. 

Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί ηθελημένα υποβαλλόμαστε στο συμβιβασμό και την εξιδανίκευση; Γιατί εξιδανικέυουμε και ωραιοποιούμε τις καταστάσεις ώστε μετά να μη θέλουμε να βγούμε από αυτές ακόμα και αν μας πληγώνουν; Είναι κι αυτό μια αυτοκαταστροφική τάση που υιοθετείται μέσα στη σχέση; Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Ξέρω μόνο ότι εγώ συμβιβάστηκα για 2 χρόνια με κάτι που δε μου άξιζε, αρκέστηκα σε μια ζωή "μισή", μια καρδιά "μισή", μια αγάπη "μισή". Όλα μισά. Έμεινα με κάποιον που δε μπορούσε -ή δεν ήθελε- να μου δώσει αυτά που ζητούσα και άξιζα. Εξιδανίκευα και συμβιβαζόμουν, συμβιβαζόμουν και εξιδανίκευα. Για να μείνω μια στιγμή στο κενό, να γυρίσω στο σημείο μηδέν, να μείνω με όνειρα "μισά". Να μετανιώσω για το συμβιβασμό και για την εμμονή μου σε κάτι "μισό", να θυσιάσω τη δική μου ισορροπία στο βωμό δήθεν αληθινών και βαθέων συναισθημάτων. Γιατί με πρόφαση αυτά έμενα.

Το θέμα είναι ότι μετά από καιρό τα πράγματα αλλάζουν, και κάποιες καταστάσεις ξεπερνιούνται. Δεν ξεχνιούνται αλλά σταδιακά ξεπερνιούνται. Πλέον είμαι σε θέση να αναγνωρίσω πως αυτό που έκανα ως τώρα ήταν απλή εξιδανίκευση και όχι αντικειμενική αντιμετώπιση. Έρχεται πάντα η στιγμή που συνειδητοποιείς τα λάθη σου και ορκίζεσαι να μην τα επαναλάβεις. Αποφασίζεις λοιπόν να μην ξαναεξιδανικεύσεις κανέναν και να μην ξανασυμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από τις προσδοκίες σου. 

Τι γίνεται όμως όταν έρχεται κάτι στη ζωή σου που δεν απαιτεί κανένα συμβιβασμό και καμία εξιδανίκευση; Όταν έρχεται αυτό που πραγματικά ονειρευόσουν και ευχόσουν να έρθει; Δεν υπάρχει τίποτα που να σε χαλάει και όλα είναι τόσο τέλεια που δεν έχεις κάτι με το οποίο πρέπει να συμβιβαστείς. Είναι δύσκολο. Γιατί μοιάζει ψεύτικο, προσποιητό. Ποια να είναι η αλήθεια και πως να αντιδράσεις; να κρατήσεις τις επιφυλάξεις σου, να γίνεις δύσπιστος και καχύποπτος και να προσπαθείς να ανακαλύψεις ψεγάδια; ΄Η απλά να αφεθείς, να το ζήσεις γιατί επιτέλους είναι αυτό που σου αξίζει...;





Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Πόσο φοβάμαι....

"Πόσο φοβάμαι αν όλα αυτά που είσαι για μένα δε θα'σαι πια... πόσο φοβάμαι που δε μπορώ να σταματήσω το χρόνο εδώ...πόσο φοβάμαι... το ξέρω είναι κουτό......"

Πάντα μου άρεσαν αυτοί οι στίχοι. Αλλά από τότε που βρέθηκα στην κατάσταση που περιγράφουν, τους εκτιμώ αλλιώς, μιλούν στην ψυχή μου. Είναι τόσο παράξενο το συναίσθημα που νιώθεις όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως η σχέση σου παίρνει μια φθίνουσα πορεία και δεν ξέρεις ποια θα είναι η κατάληξη. Είναι ένας παράξενος φόβος που δε σε αφήνει να ησυχάσεις, Φόβος για αυτό που θα έρθει και θα σου αλλάξει τα πάντα, θα σου πάρει αυτό που αγαπάς, θα φύγει και θα σε αφήσει ερείπιο, θα σε αφήσει ψάχνοντας τρόπο να ενώσεις ξανά τα κομμάτια σου.

 Και όταν έρχεται η στιγμή που οι φόβοι σου επιβεβαιώνονται... τότε; Τότε τι κάνεις;  Τι κάνεις όταν έρχεται η στιγμή που ο μόνος άνθρωπος που σε καταλαβαίνει, που είναι εκεί για σένα, που σε έχει δει όπως κανένας άλλος... όταν αυτός ο άνθρωπος φεύγει και αφήνει πίσω του τόσες στιγμές;;; Εκεί είναι που θα δεις τον εαυτό σου να χάνει τα πάντα, να βρίσκεται ξανά στο μηδέν και να προσπαθεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες χωρίς αυτόν. Εκεί που συνειδητοποιείς ότι τελικά παρ' όλες τις προσπάθειες που έκανες, δε μπόρεσες "να σταματήσεις το χρόνο εκεί", πριν το τέλος. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συμβιβαστείς, να το αποδεχτείς και μετά από λίγο να κάνεις και πάλι την προσπάθεια σου να "σηκωθείς" και νa ξαναβρεις τον εαυτό σου. Γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο...!!









Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Σκέψεις...

Κι εκεί που όλα είναι καλά και νομίζεις ότι έχεις βάλει πια τα πράγματα σε μια τάξη...τσουπ! να σου πάλι και σου ξανάρχονται οι μνήμες και σε κάνουν άνω κάτω.
Κάθεσαι λοιπόν και λες στον άλλον όσα νιώθεις, ελπίζοντας πως είναι μια καλή ευκαιρία για να δώσεις ένα τέλος σιγά σιγά. Τα λες λοιπόν ακριβώς όπως τα σκέφτεσαι. Τα λες και φεύγεις. Τελος! και το πιστεύεις το τέλος που λες! Και ακολουθεί ένας μήνας περίεργος. Από τη μία είναι τόσο ωραίο που αποδεσμεύτηκες από όσα σε βάραιναν, νιώθεις τόσο καλά που τα έβγαλες από μέσα σου! Θεωρείς πως πραγματικά δε χρειάζεται να ξανασυναντήσεις το πρόσωπο αυτό γιατί ακόμα και τους ανοιχτούς σας λογαριασμούς φρόντισες τόσο καλά να τους κλείσεις. Δε θα ξαναμιλήσουμε, λες, και αφοσιώνεσαι σε άλλα πράγματα: σχολή, φίλοι, οικογένεια, γυμναστήριο. Και κάπως ηρεμείς. Και διαδίδεις σε όλους τους φίλους πως δε σε νοιάζει καθόλου, δεν το σκέφτεσαι ούτε λίγο, δε σε απασχολεί το θέμα βρε παιδί μου.
Και μια ωραία μέρα, που όλα είναι πραγματικά τόσο ωραία και έχουν πάει όπως τα ήθελες, αυτή λοιπόν τη μέρα σπάει ο εξ'απο'δω το πόδι του και μπαίνεις φεισμπουκ! Τι το'θελες; αλλά που να το ξέρεις και εσύ! Μπαινείς λοιπόν και μαθαίνεις πως σκέφτεται "κάποια μάτια". Και όχι απλώς τα σκέφτεται, αλλά τα αγαπάει κιόλας! (Άτιμες κρητικές μαντινάδες!) Για μια στιγμή μια σκέψη κάπως σε κάνει να χαμογελάσεις, να έχεις μια μικρή, τόση δα ελπιδούλα (μήπως μωρέ λέει για τα δικά σου, που ομολογουμένως πάντα του άρεσαν; μήπως ένας μήνας απομόνωσης του έκανε καλό, σκέφτηκε όσα του είπες και μετάνιωσε που σε άφησε να φύγεις αμαχητί; Μήπωςςςς;) Μετά βέβαια έρχεται η ώρα να αποχαιρετίσεις αυτή τη σκέψη γιατί ο άνθρωπος κάτι άλλο θα σκέφτεται!
Και μέσα απ'όλη αυτή τη διαδικασία με το να αναρωτιέσαι και να ξεαναρωτιέσαι, ποιο το αποτέλεσμα; Ποιο άλλο;; Σου χαλάει ό,τι είχες φτιάξει όλον αυτόν τον καιρό! Σε κάνει να τον ξανασκέφτεσαι! Να γυρίζεις το χρόνο πίσω... Και το χειρότερο;; Ενώ ήσουν τόσο σίγουρη πως το να του πεις όσα του είπες ήταν η σωστότερη κίνηση, τώρα μετανιώνεις και γι'αυτό! Αφού αποφάσισες να κλείσεις τον κύκλο, τώρα δεν έχει γυρισμό. Πάει! Να γυρίσεις να του πεις τί πάλι; Με τι μούτρα να γυρίσεις και πως να μη νιώσεις εκτεθειμένη όταν πλέον ξέρει Α Κ Ρ Ι Β Ω Σ τι σκέφτεσαι κάθε φορά που τον βλέπεις; Ε; Πως;;
Και μετά το σκέφτεσαι ξανά και ξανά... Δεν έπρεπε να τα πεις όλα αυτά... δεν έπρεπε να κλείσεις μόνη σου τον κύκλο, γιατί που ξέρεις; μπορεί να υπήρχε και συνέχεια αν αποφάσιζες να μην πεις τίποτα.
Και μετά, ανοίγεις λίγο τα μάτια σου, σηκώνεσαι και απο το ροζ σου συννεφάκι, βλέπεις και λίγο πιο ρεαλιστικά τα πράγματα και καταλήγεις : " Βρε δε γαμιέται! Καλά έκανα και τον έκλεισα τον κύκλο γαμώτο! Να περίμενα δηλαδή τί; Πόσο ακόμα; ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΑ! ΤΕΛΟΣ!"

Και έτσι νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου, τουλάχιστον έκανες αυτό που σου έλεγε η καρδιά σου εκείνη τη στιγμή, και "κλείνοντας τον κύκλο" προστάτευσες και τον εαυτό σου από ό,τι θα ερχόταν στο μέλλον και θα σε πλήγωνε ξανά! Καλύτερα και πάλι καλύτερα!!!!!









Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Αν μ'αγαπάς...

"Γιατί η αγάπη τελειώνει κι αρχίζει με σένα... έχει μάτια το φως απ'το δικό σου το βλέμμα... όπου αλλού κι αν κοιτάξω απλά δεν υπάρχει, σε σένα αρχίζει και τελειώνει η αγάπη.."


Λένε ότι την πρώτη αγάπη δεν την ξεχνάς ποτέ. Επίσης λένε ότι όταν αγαπάς κάποιον απλώς το ξέρεις, δεν αναρωτιέσαι. Έτσι κι εγώ...την πρώτη φορά που είπα σ'αγαπάω σε κάποιον δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Την πρώτη εκείνη φορά το είπα αυθόρμητα, δεν το σκέφτηκα, το ένιωθα. Κι ακόμα νιώθω το ίδιο πράγμα όταν σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή. Δεν είναι μαγικό να μπορείς να το λες; Και να ξέρεις ότι το εννοείς; Και να μη σε νοιάζει η απάντηση. Κι όμως η απάντηση έρχεται και είναι ακόμα καλύτερη από αυτή που φαντάζεσαι. Χαίρεσαι, πανηγυρίζεις και είσαι σίγουρη γι'αυτό το "πάντα" που ακούς. Και το πιστεύεις. Και το περιμένεις. Και αυτό δεν έρχεται ποτέ... Το "πάντα" που κάποτε πίστεψες, τώρα γίνεται "ποτέ". Βέβαια στη ζωή "never say never"! Αλλά κάποιες φορές όταν κάτι τελειώνει, τελειώνει. Κι εκεί προτιμάς να φύγεις όσο κι αν πονάει. Απλά γιατί έτσι ΠΡΕΠΕΙ. Κάποιες φορές είναι αναγκαίο να ακολουθείς το "πρέπει" και όχι το "θέλω" σου.