Εξιδανίκευση και Συμβιβασμός

Δεν είχα ύπνο προχθές και κάτι έπρεπε να σκεφτώ μέχρι να νυστάξω. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι τη σχέση που πριν κάποιο (μεγάλο) διάστημα τελείωσε και γενικά ένα προς ένα τα γεγονότα που έζησα πριν κ μετά το χωρισμό αυτό, πριν και μετά τη μεγάλη φυγή. 

Αναπολούσα στιγμές πολύ όμορφες που με έκαναν να αναγνωρίσω την ευτυχία και να νιώσω την αγάπη. Ανακαλούσα όμως στη μνήμη μου κι άλλες στιγμές, που με έκαναν να νιώσω άσχημα, να μετανιώσω για πράξεις, επιλογές και αποφάσεις μου, στιγμές απογοήτευσης και βαθιάς θλίψης. Στιγμές που τα ατοπήματα του άλλου ανθρώπου με έβγαλαν εκτός ορίων, στιγμές που σκηνικά ζήλιας και εγωισμού με νευρίασαν, στιγμές που μια αδιαφορία και μια έλλειψη ενδιαφέροντος με πλήγωναν, με πονούσαν και σταδιακά με κατέστρεφαν. 

Κι όμως. Εγώ ήμουν ερωτευμένη και τα συναισθήματα μου δν άλλαξαν ποτέ! Αυτό που ένιωθα παρέμενε ίδιο, ακόμα και μετά από απαράδεκτες συμπεριφορές και επώδυνες καταστάσεις. Εγώ ένιωθα ακριβώς την ίδια εκτίμηση για το πρόσωπο αυτό, όταν περνούσε ο θυμός μου, και το αγαπούσα με την ίδια ένταση όταν ξεχνούσα τον πόνο που μου προκαλούσε. Κι όμως, παρ' όλο που οι πληγές δεν επουλώθηκαν ποτέ, εγώ νιώθω ακόμα την ίδια αγάπη και τον ίδιο θαυμασμό.

Δεν ήμουν η χαζή που δεν καταλάβαινε, ούτε η αφελής που δεν έβλεπε τι γινόταν. Εθελοτυφλούσα και συμβιβαζόμουν με μία κατάσταση που δε μου άξιζε. Παρέβλεπα όσα συνέβαιναν και τα θεωρούσα μια κατάσταση φυσιολογική, μια φάση που θα περάσει. Όμως αυτό που έκανα δε μπορεί παρά να χαρακτηριστεί με μία μόνο λέξη: συμβιβασμός. Συγχωρούσα και προχωρούσα σαν να μην είχε γίνει τίποτα, σαν να μη με ενοχλούσαν τα (σοβαρά) παραπτώματα. Έβλεπα τα λάθη και το επόμενο λεπτό τα διέγραφα, σαν να μην με απασχολούσαν, σαν να μην είχαν σημασία. Τα λάθη καλύπτονταν από το υπέρλαμπρο φως που εγώ έβλεπα να έρχεται από έναν άνθρωπο που απλά κυνηγούσε τα όνειρα του. Κυνηγούσα τα όνειρα του και έκανε σχέδια τα οποία δεν περιελάμβαναν εμένα. Κι αυτό δε με ενοχλούσε καθόλου αφού είχα την τιμή να είμαι μέρος της ζωής του στο παρόν. Πόσο ανόητη!

Τον κοιτούσα στα μάτια κι αυτό που έβλεπα ήταν απερίγραπτο. Αν και ήταν μάτια που με αγαπούσαν, ήταν μάτια που μου έκρυβαν μια αλήθεια. Μου χαμογελούσαν μα πίσω από αυτό, υπήρχε ένα σκοτάδι που δε με άφηνε να διακρίνω παραπέρα. Εμένα όμως δε με πτοούσε. Παρέμενα εκεί να τα κοιτάζω σαν να επρόκειτο για Θεό. Ό,τι κι αν έκανε, ό, τι κι αν έλεγε ήταν το σωστό κι εγώ θαύμαζα τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε για τα όνειρά του, αστειευόταν ή ακόμα και τον τρόπο που μιλούσε όταν νευρίαζε (όχι μαζί μου, είπαμε). Όλα φάνταζαν μαγικά. Η εξιδανίκευση είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Απλά ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ να δεις μόνο τα θετικά στοιχεία και αυτά στον ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟ βαθμό. Τα υπόλοιπα απλώς δεν υπάρχουν. 

Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί ηθελημένα υποβαλλόμαστε στο συμβιβασμό και την εξιδανίκευση; Γιατί εξιδανικέυουμε και ωραιοποιούμε τις καταστάσεις ώστε μετά να μη θέλουμε να βγούμε από αυτές ακόμα και αν μας πληγώνουν; Είναι κι αυτό μια αυτοκαταστροφική τάση που υιοθετείται μέσα στη σχέση; Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Ξέρω μόνο ότι εγώ συμβιβάστηκα για 2 χρόνια με κάτι που δε μου άξιζε, αρκέστηκα σε μια ζωή "μισή", μια καρδιά "μισή", μια αγάπη "μισή". Όλα μισά. Έμεινα με κάποιον που δε μπορούσε -ή δεν ήθελε- να μου δώσει αυτά που ζητούσα και άξιζα. Εξιδανίκευα και συμβιβαζόμουν, συμβιβαζόμουν και εξιδανίκευα. Για να μείνω μια στιγμή στο κενό, να γυρίσω στο σημείο μηδέν, να μείνω με όνειρα "μισά". Να μετανιώσω για το συμβιβασμό και για την εμμονή μου σε κάτι "μισό", να θυσιάσω τη δική μου ισορροπία στο βωμό δήθεν αληθινών και βαθέων συναισθημάτων. Γιατί με πρόφαση αυτά έμενα.

Το θέμα είναι ότι μετά από καιρό τα πράγματα αλλάζουν, και κάποιες καταστάσεις ξεπερνιούνται. Δεν ξεχνιούνται αλλά σταδιακά ξεπερνιούνται. Πλέον είμαι σε θέση να αναγνωρίσω πως αυτό που έκανα ως τώρα ήταν απλή εξιδανίκευση και όχι αντικειμενική αντιμετώπιση. Έρχεται πάντα η στιγμή που συνειδητοποιείς τα λάθη σου και ορκίζεσαι να μην τα επαναλάβεις. Αποφασίζεις λοιπόν να μην ξαναεξιδανικεύσεις κανέναν και να μην ξανασυμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από τις προσδοκίες σου. 

Τι γίνεται όμως όταν έρχεται κάτι στη ζωή σου που δεν απαιτεί κανένα συμβιβασμό και καμία εξιδανίκευση; Όταν έρχεται αυτό που πραγματικά ονειρευόσουν και ευχόσουν να έρθει; Δεν υπάρχει τίποτα που να σε χαλάει και όλα είναι τόσο τέλεια που δεν έχεις κάτι με το οποίο πρέπει να συμβιβαστείς. Είναι δύσκολο. Γιατί μοιάζει ψεύτικο, προσποιητό. Ποια να είναι η αλήθεια και πως να αντιδράσεις; να κρατήσεις τις επιφυλάξεις σου, να γίνεις δύσπιστος και καχύποπτος και να προσπαθείς να ανακαλύψεις ψεγάδια; ΄Η απλά να αφεθείς, να το ζήσεις γιατί επιτέλους είναι αυτό που σου αξίζει...;