Πόσο φοβάμαι....

"Πόσο φοβάμαι αν όλα αυτά που είσαι για μένα δε θα'σαι πια... πόσο φοβάμαι που δε μπορώ να σταματήσω το χρόνο εδώ...πόσο φοβάμαι... το ξέρω είναι κουτό......"

Πάντα μου άρεσαν αυτοί οι στίχοι. Αλλά από τότε που βρέθηκα στην κατάσταση που περιγράφουν, τους εκτιμώ αλλιώς, μιλούν στην ψυχή μου. Είναι τόσο παράξενο το συναίσθημα που νιώθεις όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως η σχέση σου παίρνει μια φθίνουσα πορεία και δεν ξέρεις ποια θα είναι η κατάληξη. Είναι ένας παράξενος φόβος που δε σε αφήνει να ησυχάσεις, Φόβος για αυτό που θα έρθει και θα σου αλλάξει τα πάντα, θα σου πάρει αυτό που αγαπάς, θα φύγει και θα σε αφήσει ερείπιο, θα σε αφήσει ψάχνοντας τρόπο να ενώσεις ξανά τα κομμάτια σου.

 Και όταν έρχεται η στιγμή που οι φόβοι σου επιβεβαιώνονται... τότε; Τότε τι κάνεις;  Τι κάνεις όταν έρχεται η στιγμή που ο μόνος άνθρωπος που σε καταλαβαίνει, που είναι εκεί για σένα, που σε έχει δει όπως κανένας άλλος... όταν αυτός ο άνθρωπος φεύγει και αφήνει πίσω του τόσες στιγμές;;; Εκεί είναι που θα δεις τον εαυτό σου να χάνει τα πάντα, να βρίσκεται ξανά στο μηδέν και να προσπαθεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες χωρίς αυτόν. Εκεί που συνειδητοποιείς ότι τελικά παρ' όλες τις προσπάθειες που έκανες, δε μπόρεσες "να σταματήσεις το χρόνο εκεί", πριν το τέλος. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συμβιβαστείς, να το αποδεχτείς και μετά από λίγο να κάνεις και πάλι την προσπάθεια σου να "σηκωθείς" και νa ξαναβρεις τον εαυτό σου. Γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο...!!