Mistakes for a life...

Η εξεταστική πλησιάζει κι όμως τίποτα δε μπορεί να με κρατήσει πάνω από το βιβλίο και τις άπειρες σημειώσεις. Όσο κι αν προσπαθώ δε μπορώ να ελέγξω τη σκέψη μου. Όλα είναι τόσο παράξενα γύρω μου. Σα να βρίσκομαι σε ένα χώρο όπου δεν ανήκω. Δεν ανήκα ποτέ. Είμαι εδώ επειδή πρέπει και όχι από επιλογή μου. Είμαι σ’ ένα χώρο όπου όλα έχουν καταστραφεί. Η ίδια μου η ζωή έχει καταστραφεί και οι αιτίες της καταστροφής αυτής με κρατούν αιχμάλωτη. Κι ίσως αιτία της καταστροφής είμαι εγώ η ίδια και οι λάθος επιλογές.

 Όλοι κάνουμε λάθη, απλώς δεν έχουμε την ικανότητα, την εμπειρία -ή ακόμα και τη σοφία- να τα διακρίνουμε και να σταματήσουμε ένα βήμα πριν τα πραγματοποιήσουμε. Όταν, στο τέλος πια, συνειδητοποιούμε τι έχει συμβεί, τι κάναμε λάθος και ποιο είναι το αποτέλεσμα τώρα πια είτε γυρίζουμε πίσω, εκτιμούμε τι πήγε στραβά και το αλλάζουμε, είτε απλά προχωράμε, αδιαφορούμε και «ξεχνάμε» σαν να μην έγινε ποτέ, επειδή οποιαδήποτε υπερ-ανάλυση πάνω στο θέμα μας πληγώνει.

 Κάποια λάθη, ίσως τα περισσότερα δεν είναι ανεπανόρθωτα, και αρκεί ένας καλός χειρισμός για να διαγραφούν. Κάποια άλλα, δυστυχώς, δεν είναι δυνατόν να διορθωθούν, ο δρόμος δεν έχει γυρισμό και, καλώς ή κακώς, η μηχανή του χρόνου είναι ακόμα στη σφαίρα της φαντασίας μας και μόνο. Κάποια λάθη σε κάνουν να μετανιώνεις, να κλαις, να πονάς, να ξενυχτάς, να βρίσκεις τη λύση και με προσπάθεια να τα διορθώνεις και να τα ξεπερνάς. Κάποια άλλα σε κάνουν να μετανιώνεις, να κλαις, να πονάς, να ξενυχτάς αλλά οποιαδήποτε λύση μοιάζει ανέφικτη και μακρινή. Αυτά τα λάθη σου στοιχίζουν πολλά. Σου στερούν ανθρώπους που αγάπησες, μέρη στα οποία πέρασες όμορφα, λόγια που άκουσες, λόγια που είπες, πρόσωπα που ερωτεύτηκες…ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕΣ. Και η απώλεια αυτών σηματοδοτεί κατά κάποιο τρόπο την απώλεια της ίδιας σου της ζωής. Έκανες ό ,τι έκανες, προσπέρασες αδιάφορα, έφυγες, και τώρα οι δρόμοι της επιστροφής είναι κλειστοί. Κανείς δε θα σου συγχωρήσει όσα έκανες, κανείς δε θα σε δεχτεί πίσω και έτσι δεν το προσπαθείς καν. Αφήνεις τον καιρό να περάσει, ζώντας μια κατεστραμμένη ζωή, χωρίς όμως να το αντιλαμβάνεσαι. Και φτάνει η στιγμή που συνειδητοποιείς πως κάποιες στιγμές δεν θα τις ξαναζήσεις ποτέ, κάποια πράγματα τέλειωσαν επειδή ΕΣΥ επέλεξες να τελειώσουν. Και έτσι για ακόμα μια φορά στέκεσαι μπροστά στο δίλημμα που ορθώνεται μπροστά σου: συμβιβάζεσαι με το αποτέλεσμα των επιλογών σου ή παλεύεις και κατακτάς όσα ονειρεύεσαι και ξεχνάς ό, τι πονάει;